για τη γιορτή της μητέρας γης

Κάτι πουθενάδες απ' τα φιόρδ

Συμβαίνει πια τόσο συχνά που έχει καταντήσει ρουτίνα. Βάζω να ακούσω ένα άλμπουμ, οι πρώτες νότες μου δημιουργούν την αίσθηση ότι πρόκειται να ακούσω επιτέλους κάτι ξεχωριστό. Επτά λεπτά αργότερα έχω αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον μου. Δέκα λεπτά μετά, την υπομονή μου. Το τέταρτο τραγούδι θα παίξει μόλις ένα λεπτό, τα υπόλοιπα μετά βίας μισό. Και ξυπνάει ο μαθουσάλας μέσα μου και γκρινιάζει που η μουσική δεν είναι όπως παλιά, τότε που έβαζες τον δίσκο στο πικάπ και δεν τον έβγαζες προτού στάξει λιωμένο βινύλιο στο χαλί και η θερμότητα της βελόνας λιώσει τα παγάκια στην κατάψυξη του γείτονα. Δεν ξέρω αν φταίει που οι δισκογραφικές είναι πια τόσο απελπισμένες και δίνουν δικαίωμα στο όνειρο σε όποιον περαστικό μπορεί να ξεχωρίσει μια μπαγκέτα των ντραμς από μια μπαγκέτα με λουκάνικο και μοτσαρέλα. Ούτε αν η πίεση των συμβολαίων αναγκάζει τα συγκροτήματα να γεμίζουν τα άλμπουμ τους με κομμάτια που συνέθεσαν στη διαδρομή από το καζανάκι ως τον πλανήτη Nirn του Skyrim. Δεν με ενδιαφέρει. Κάποτε οι μουσικοί έστυβαν τη φαντασία τους στα μαγνητοφωνάκια, τα χέρια τους στα τάστα και τα κορμιά τους σε σκηνές κλειστοφοβικών μπαρ με την ελπίδα να τους ακούσει κάποιο αυτί θεού και να δουν τη μούρη τους στο οπισθόφυλλο ενός δωδεκάιντσου. Αυτή τη στιγμή αν κλάσω σε λα μινόρε, μπορεί και να χτυπήσει το τηλέφωνο με πρόταση για τρεις full length κυκλοφορίες, πέντε αν δεν έχω φάει για μεσημέρι.

these memories (and more)

The Last In Line

Όταν βλέπω στο πρόγραμμα της τηλεόρασης ότι κάποιο κανάλι θα προβάλλει ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Ευφυή Σχεδιασμό και τη φονταμενταλιστική, θρησκόληπτη, αντιδαρβινική Αμερική, τρέχω να σιγουρευτώ ότι δεν έχω πετάξει τα διαφημιστικά από τις πιτσαρίες και ότι έχω μπύρες στο ψυγείο. Τέτοιες προβολές επιβάλλεται να αντιμετωπίζονται σαν μεγάλα τηλεοπτικά γεγονότα, να τιμηθούν με τις παραδόσεις ενός τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου, μιας και οι στιγμές γέλιου που προσφέρουν θα ανάγκαζαν τον Πήτερ Σέλερς να κάνει μεταμόσχευση προσώπου από ντροπή. Εκεί δε που εκσφενδονίζεται η μπύρα από τα ρουθούνια μου από τα χαχανητά, είναι όταν ο λόγος δίνεται στους πιστούς. Εκείνους που λίγο νωρίτερα έτρεμαν εκστασιασμένοι ψέλνοντας κάποιο εδάφιο του Ησαΐα υπό την καθοδήγηση ενός τσαρλατάνου τηλευαγγελιστή. «Ένιωσα το Θεό να μπαίνει μέσα μου, να μου σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο και τα χέρια στον ουρανό, να με αναγκάζει να τραγουδήσω τους ύμνους Του». Και το δάκρυ να τρέχει λες και είδαν την τελευταία σκηνή της Καζαμπλάνκα για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ε, λοιπόν απόψε είμαι με το μέρος τους. Αν τους είχα δίπλα μου, θα τους αγκάλιαζα και θα τους έλεγα πόσο τους καταλαβαίνω. Γιατί θυμήθηκα πως την πρώτη φορά που άκουσα το Gates Of Babylon ένιωσα τον Θεό να μπαίνει μέσα μου, να μου σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο και τα χέρια στον ουρανό, να με αναγκάζει να τραγουδήσω τους ύμνους Του.

Ζωή σαν σοκολάτα

Μετά το αναζωογονητικό τέντωμα που ακολουθεί έναν υπέροχο ύπνο και αφού επιδόθηκε σε μια άφθονη διούρηση που κράτησε περί τα δύο λεπτά, η Αθηνά Ρουσέλ Ωνάση φόρεσε τις χνουδωτές ροζ Burberry παντουφλίτσες της και ξεκίνησε τον μακρύ δρόμο για το τραπέζι του πρωινού. «Να ‘χει έρθει άραγε ο Kopi Luwak από την Ινδονησία;» αναρωτιόταν στα 15 λεπτά του ταξιδιού της. «Να θυμίσω στη δούλα να μου ρίξει έξτρα ζάχαρη. Καλά και άγια τα ακριβά μας γούστα, αλλά και μόνο που τον σκέφτομαι μου έρχεται αναγούλα. Τι καλά να ‘χαμε φραπεδούμπα μια στο τόσο». Ένα δάκρυ κύλησε στο χνουδωτό ροζ Burberry μαγουλάκι της στην ανάμνηση της χαμένης της πατρίδας. Και όταν επιτέλους έφτασε στη βεράντα, η μυρωδιά του πιο ακριβού καφέ του κόσμου χτύπησε ανελέητα τα ρουθούνια της, πιο δυνατά και από το χλώριο της πισίνας. Καθόλου ασήμαντη υπόθεση, αν σκεφτείς ότι υπό ευνοϊκές καιρικές συνθήκες μπορούσε κανείς να μυρίσει τα δυόμισι εκατομμύρια λίτρα του χλωριωμένου νερού της πέρα από τα όρια της Barra da Tijuca, της πιο χαϊκλασάτης περιοχής του Ρίο ντε Τζανέιρο. Αλλά αυτός δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε καφές: Ειδική παραγγελία από το νησί Σουλαβέσι του Ινδονησιακού Αρχιπελάγους, όπου κάτι ζωάκια σαν νυφίτσες τρώνε κόκκους καφέ, τους καβουρντίζουν στα έντερά τους και μετά τους χέζουν εμπλουτισμένους, για να έρθει ο Ινδονήσιος να τους πακετάρει για τα πρωινά εδέσματα της ελίτ αυτού του κόσμου. 1000 ευρώ το κιλό, περίπου 40 ευρώ το φλιτζάνι βγάζει ο χρυσοφόρος σφιγκτήρας του τρωκτικού, που καθόλου τυχαία δεν φέρει την επιστημονική ονομασία paradoxurus hermaphroditus. Πιο παραδόξουρους και πιο ερμαφρόδιτους απ’ αυτό δεν γίνεται. Και πιο myrodatus να υποθέσω.